Σχεδιάζει στα βράχια της θάλασσας μ’ έναν αφρό από ομοούσιο χάδι
του αρχαίου αυτού νερού που δεσπόζει σαν επιφάνεια μεγάλη.
Ο ήλιος γυαλοκοπά αγγίζοντας μ’ ένα ξυράφι κοφτερό την βαθυγάλαζη ώρα.
Αναπέμπει έναν ύμνο σαν ο Ποσειδώνας να ζει.
Μυθικά τέρατα ξαναβγαίνουν στον ύπνο του.
Ο μάντης έχει πρόβλεψη για το μέλλον πικρό σου.
Όπως ακολουθείς ετούτη την Απία οδό που σε απάγει μέσα στον ορίζοντα της χίμαιρας.
Στο βάθος του μυαλού μου μία Αιολική απεραντοσύνη.
Ξαναζεί ο Ηράκλειτος.
Οι ίδιοι στοχασμοί
σαν λάφυρα πολέμου κρεμασμένοι στης Αρτέμιδας
τον ναό!
Θα μου πούνε ξανά τις ίδιες λέξεις που θα έλεγε κι ο παλιός ποιητής
που θησαύριζε έρωτα και μες τα ποιήματα πώς αλήθεια πονούσε!
26.5.2008
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Αυτή η αιολική απεραντοσύνη...
Αυτή και ό,τι έφτασε ως τα παραφθαρμένα κύτταρα της φυλής μας,
από το DNA του Ηράκλειτου…
Πόσες είναι μήπως οι ουσιαστικές κληρονομιές μας;
Ανιχνεύεις στο αίμα σου αιολικά αιμοσφαίρια που χρωματίζουν τους ορίζοντες της ποίησής σου. Τι άλλο να ζητήσεις Στρατή; Και τι άλλο να ζητήσουμε κι εμείς, όταν έχουμε θέα σ’ αυτούς τους ορίζοντες.!..
…Και τι πολυτιμότερο από το θησαυροφυλάκιο του ποιητή.;..
Μελίνα...
Είναι πικρές πια πολύ για όλους μας οι πραγματικότητες. Και όταν γυρίζουμε σπίτι από την δουλειά, με τελειωμένες μπαταρίες και κουρασμένη ψυχή, τότε μόνο το φως που φέρνει η Τέχνη είναι δυνατόν να αναζωογονήσει τον νου και να εξιτάρει τις αισθήσεις μας.
Χαίρομαι και θεωρώ τον εαυτό κου τυχερό που έχει βρει καταφύγιο στην Ποίηση.
Με σώζει, με κάνει άτρωτο πολύ.
Και μετά αυτά τα αιολικά όνειρα και οι καταβολές τους μέσα μου που με κάνουν διπλά ευτυχισμένο.
Χαίρομαι που τα εισπράττεις και αισθάνεσαι την μέθεξη σ’ αυτό το φωτεινό ρήμα της έσω ζωής..
Την καληνύχτα μου!
Δημοσίευση σχολίου