Μέσα στα στήθη μου
Σαν τώρα ν’ άρχισε του πηλού η πνοή
Έχω φυλακίσει άνεμο-
Άνεμο χαράς
Άνεμο φλογέρας
Και ένα σύνορο ελευθερίας που σπάει
Από επαναστάτες ήρωες του αίματος.
Όπως ποιητών παλιών που αγάπησα η φωνή
Και με ξύπναγε όλες τις νύχτες
Στο σπίτι εκεί στην Λέσβο, ανοίγοντας τα σκεβρωμένα του παράθυρα
Κι έτρεμε η νύχτα μαύρη με τριζόνια.
Θαρρούσα είμαι σαν αλλοπαρμένος μέσα στην γαλήνη αυτή
Που σπίθιζε όπως πέτρα που μαζεύει ήλιο
Και καίει το απόγευμα.
Σκούντηξα λίγο την γλαστρούλα με τον όμορφο βασιλικό
Χάιδεψα λίγο τα μαλλιά του
Και μύρισε η αυλή χρυσάφι
Ναυάγησα μέσα στις ορθωμένες χίμαιρες
Σαν ηλιοτρόπια ψάχνοντας να στρέψουνε το πρόσωπο κατά το μέρος
Του βασιλέα ήλιου.
Ήπια το μέλι απ’ το αγιόκλημα
Κρατήθηκα απ’ το καγκελάκι της μικρότερης ιδέας
Κι ανέβηκα προς την ταράτσα του ουρανού
Συλλέγοντας σαν στίχους άστρα.
Βούλιαξα
Στα βαθιά ευτυχίας.
Τι να ψαρεύει μια ψυχή μες την χαρά της;
Τώρα
Ας με ξυπνήσει κάποιος- Ο άνεμος
Λιγώνεται
Και πάει καλά του
Ν’ ανοίξει θύρες για καλωσορίσματα αγγέλων…
27.7.2007
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Ξεφυγε λιγος ανεμος απο τη δικη σου φυλακη κι ηρθε προς τα εδω σκορπωντας αυρα αισιοδοξιας και χαρας μεσα απο αυτη την αναρτηση.
Δεν ξερω αλλα μου μυρισε ανοιξη σ' αυτο εδω το γραπτο σου.
Οπως παντα, τα ποιηματα σου το ενα καλητερο απο το αλλο.
Την καλημερα μου.
αοράτη
μα τον χειμώνα τον διαδέχεται η Άνοιξη..
πώς αλλιώς;
αρμονίζομαι μ' αυτήν την επιταγή και γράφω..
στην ουσία οπαδός μιας θρησκείας ενός ήλιου είμαι.
Καλό βράδυ εκεί μακριά!
Δημοσίευση σχολίου