Είναι το τυχερό μου σκηνικό: αέρας
να ερωτευτεί τον αέρα και μια ωραία θάλασσα
να αγκαλιάσει με έρωτα
το κορμί μου, σήμερα
που του Αυγούστου ξεθύμανε η ζέστα και η πυκνή
ατμόσφαιρα άφησε τα διαφανή πουλιά της να αναρριχηθούν
ως τον ουρανό που ζαλίζεται
από των νεφών τις ταχύτητες.
Κολύμπησα
μένοντας ευχαριστημένος από το νερό, από την αισιοδοξία του,
από
την αέναη καθαρότητα να
του μιλείς και να σ' ακούει,
όπως ενός θεού τ' αυτί, ενώ, μετά,
φάγαμε με τους φίλους στο παλιό σπίτι
χρισμένο ανάμεσα στα πεύκα και τις πικροδάφνες, γελώντας
και επιμένοντας στην παιδικότητα που μας ανήκει
ακόμα κι αν βασανισμένα μεγαλώσαμε.
Έκλεισε σαν μια προσευχή και τούτη η Παρασκευή.
Έμεινε έφηβη ωστόσο, κι αν δεν ήταν.
Την κράτησα στιλπνή μες την ψυχή μου αφήνοντας το χρώμα της να
ανήκει σε αυτόν τον χρόνο που με πολεμά
και ούτε του ξεφεύγω ούτε μου ξεφεύγει..
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Τί θαυμάσια "Παρασκευή" ήταν αυτή που ηρέμησε αισθήσεις και νου...!
Εδώ, σε /σας ζηλεύω!!!
Μια γνωστή/άγνωστη γωνιά για μας/ της Πατρίδας που δίνει απλόχερα την αγάπη της.
Είθε να έχετε πάντα την ηρεμία της.
...Με την Παραίτηση... πάλι μας έκαναν στόχαστρο ειρωνίας για ανικανότητα γενική και μαζική... (και να ήταν καλύτεροι;!)
ΠΟΥ πάμε;
Φιλιά δροσισμένα από απρόοπτο μπουρίνι,
και πάλι στον καύσωνα.
Υιώτα και Δημήτρης
Αστοριανή
Ακούω την καρδιά των πάντων, τα δέντρα
μεγαλώνουν μέσα μου-
το ποίημα είναι μια θάλλουσα φύση
που ακίνητη κινείται προς τον διαρκή θεό.
Δημοσίευση σχολίου