[Φταίω κι εγώ]

Φταίω κι εγώ που είμαι τόσο

μοναχικός, και κλεισμένος στον τελεσίδικα μελαγχολικό ουρανό μου-

φταίω που ανασκάπτω ολοένα μέσα στα συντρίμμια μου

ένα οξυγονούχο όνειρο να βρω-

στενεύουνε πεισματικά οι ορίζοντες

σ’ αυτό το δάσος των παρομοιώσεων που ζω

τα δέντρα είναι θεόρατα

μπηγμένα μες το χώμα των σοφιλιασμένων σωθικών μου-

δεν τρομάζω

ακουμπώ τον έρωτα κι έτσι σώζομαι

είναι κι η εκκωφαντική κραυγή της μέρας

που τρυπά με αισιοδοξία το ξερό πια κεφάλι μου....

                                                                                          3.2.2010