Ο ήχος μιας απώλειας…

Φαίνεται σε ωραίο παραμύθι κατοικήσαμε, γιατί

Και των βραδιών χαθήκανε τα ρόδα και

Της χαράς της καρδιάς μας εσκόνταψε η φορά. Έτσι

Μεγαλώσαμε μες σε πόλεις μουντές που ζητάνε εξιλέωση

Και ρίχνονται σε ανταγωνισμό μια θλίψη υποφερτή να πετύχουν

Όπως οι εποχές ζαρώνουν πάνω στο

Τεντωμένο δέρμα του τυμπάνου που ήχο βγάζει

Μαραμένο, σκαιό.

Ανάμεσα σε πρόσωπα που δεν μιλάνε, στέκονται

Σαν απολιθωμένες οπτασίες, άυλες, μισές

Και υπονοούν μπελάδες με τον εαυτό τους

Τον ίδιο και την ματωμένη, ασυγκρότητη θύμηση.

Σου υποτάχτηκα και σε έμαθα και σε είπα,

Ανοίγοντας τις σελίδες μία την μία να σε πω που ήσουν πάντα αλλού

Γυναίκα χίμαιρα, σκοτεινέ παρανομαστή των ερώτων,

Όπως σε χάνω μέσα στην οχλαγωγή και την ταγμένη συγκυρία

Να λείπουν όλα που ήθελα και όλα που αγαπούσα να έχω να πω..