Δύεις…

Έλιωσαν όλα, οι χαρές, τα πάθη και

με το πρόσωπο στον τοίχο, ανάμενες

φιλί κι εξιλεώθης

Δεσποσύνη γιρλάντα, ορθία

συνείδηση, πόθου κι εκείνου

Του κορμιού που σου χαρίστηκε και όλα

γύρω σου αναστατώθη-

καν,   
        σαν σπασμένες φτερούγες

πουλιών που πουθενά πια δεν θα πετάξουν, αργούν

μες το γαλάζιο του ουρανού και δέχονται

να γίνουν ναυάγια

μόλις νυχτώνει και χτυπάει ρυθμικά

τα κομπολόγια του το φως..