Η πλατιά θάλασσα

Η πλατιά θάλασσα με τους κυνόδοντες
Η θάλασσα η ξιπασμένη
Αγκαλιάζει με στόμφο τα νησιά
Και περιλούει την στεριά τους με κύμα.
Όταν τελειώνει ο χειμώνας αλλάζουν οι προθέσεις της
Γίνεται πιο στοργική γίνεται πιο νηφάλια
Και αγαπά να παίζει με του ήλιου τα ζάρια.
Κάποτε την συναντώ μες τους στίχους μου
Αήττητη, ωραία
Κάποτε ψηλώνει και πνίγει την στασιμότητα των κάβων
Θέλοντας να την υπακούουν τα καράβια.
Στο φως χρυσή κι αγέρωχη, η θάλασσα των καημών, η θάλασσα των δακρύων
Προφέρει την λειτουργία της κάτω από την ιαματική μοσχοβολιά της μέρας
και αφήνει υποσχέσεις για την πέραν που γνωρίζουμε ζωή..