Πελώριο απολιθωμένο καλοκαίρι!

Διάφανη ιερή γαλήνη του Σαββάτου.

Ο Αύγουστος απλώνει τα πλοκάμια του

μες την αυγή και η ζωή

είναι σεμνή και διατρανώνεται

κάτω από τον έναστρο θόλο.

Ξύπνημα ήρεμο γλυκό,

στην ζέστα του καλοκαιριού που μεγαλώνει.

Τα άστρα έπεσαν μέσα στα χέρια μου, όλα ανάβουν

και σβήνουνε ευτυχισμένα.

Το τριαντάφυλλο με την οξύνοια των μίσχων του γελά

αφήνοντας τα πέταλά του να ιερουργούνε.

Αδιάκοπα κελαηδίσματα, ορχήστρα μυστική που

με τον χρόνο αντιπαραβάλει.

Στήσε αυτί και άκου:  

η μέρα απορρέει από το μηδέν του χρόνου της και

ξαφνιάζει ευχάριστα αυτή η αριθμητική

των τζιτζικιών που ψάλλουν.

Πελώριο απολιθωμένο καλοκαίρι!