Ιωνικό…

Μυθικό αεράκι του δεκαπενταύγουστου,

εντεταλμένο ανασύρει μνήμες

Ζει με παράπονο η μητέρα μου,

Στον ύπνο της βγαίνει σε ξέφωτο μακρινό

κι Ιωνίας παράλια αντικρίζει

Σπίθες πετάνε τα μάτια της

Απ' τον καυτό πόνο λυγίζει

Και όταν ξυπνά ένας καπνός της κρύβει τον ντουνιά

Φαίνεται που μιλάει η γιαγιά μου

Στα τελώνια και στα ξωτικά τα αδάμαστα

Πλέκει το σκοτεινό μαλλί της

Και συγυρίζει μια αυλή όπου την πνίξαν τα γεράνια

Ώσπου αναφαίνει η Παναγιά με το μαντήλι της το κατακόκκινο

Και ορμηνεύει τα παιδιά να μείνουνε αθώα ως την συντέλεια

Στην πέρα γειτονιά και στον μαχαλά των πραματευτάδων..