Αύρα στο κορμί της στεριάς…

Τι κουρέλια ντύνουν τον κόσμο- γιατί

κι εσύ θα μείνεις να διαβάζεις το δάσος,
λυπημένη,

μπορεί κάτω από τον ουρανό που βραδιάζει,
νεφελοσκεπασμένη

με εμπριμέ διάθεση,
μοντέρνα

εκδοχή ενός ποιητικού της φύσης αγώνα.

Στο κουφάρι ενός κορμού καθισμένη,

ντροπαλή και θαρραλέα με άλλες
ευθύτητες,
παθιασμένη

μένεις αγνή για τον κόσμο που ξέρω
ότι ωραία πρεσβεύεις-

Α θαλασσένια αύρα στο κορμί
της καθεστηκυίας στεριάς!