Αγάπη στο τοπίο..

Ας έμενα εκεί, στον έσχατο

βράχο, απόμακρος

και μοναχικός, με αντικρύ μου

την θάλασσα,

το γλυκό δώρο

του ήλιου, την αφιλτράριστη

ακτίνα

του φωτός, αντικρύ

στην ψυχή μου,

γράφοντας

μια απολογία εαυτού.

Να λείπει η ύλη, μόνο

τα απαραίτητα:

λίγο νερό και μια μουσική

από πουλιά ζωγραφισμένα στο ηλιοβασίλεμα.

Και ο δυνατός ύμνος των κυμάτων-

ήχος πλάγιος δεύτερος-

της λευτεριάς μου αντίκρισμα.