Άυλη, κινείς ένα σύμπαν από αποχαυνωμένα μειράκια και πραγματεύεσαι
τον έρωτα με την φορά των πραγμάτων, εσύ
που σχηματίστηκες από την τόλμη του δημιουργού να αμαρτήσει,
ντυμένη σκιά και φιλαυτία, ντυμένη
μύθο και ανυπακοή, σε βρίσκω
και σε χάνω,
σε μία διάρκεια όπου ο χρόνος που ξέρω
δεν είναι τίποτα άλλο από μια ποιητική γενναία διάθεση όλα
να μείνουνε, ως έχουν, στην αιωνιότητα
που μόλις τ' ακουμπά..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου