Ο θάνατος σεγκοντάρει την καπιταλιστική μουσική..

Οπαδός του θανάτου είναι η θάλασσα.

Μεσόγειο φέρετρο σαν στόμα ανοιγμένο

Τάφε φριχτέ της ανθρώπινης παρακμής.

Και τα "πολιτισμένα" κράτη κοιτάζουν απαθή

Νίπτοντας αδιάφορα τας χείρας τους

Πιλάτοι ελεεινοί μιας μολυσμένης Ευρώπης.

Α πολιτεύματα που ζέχνουν κάτω από την λογική των ταμείων

Α καθεστώτα χρωματιστά μιαρά

Α ηγέτες με την ζωή κολασμένη

Δούλος ακόμη ο άνθρωπος

Δούλος όπως την εποχή των σπηλαίων

Άντε βρε σιχαμένε κόσμε που σε σένα εγώ ήλπιζα…

Πατώνουν καραβιές καραβιές οι λαθραίοι

Όμως η ζωή ποτέ δεν υπήρξε λαθραία

Η ζωή έπρεπε να ήταν το μέγιστο δώρο

Που ανήκει στον κάθε έναν λαό..

Τώρα κραυγές νεκρών ανατέλλουν απ' τον βυθό

Είναι αυτή η διεστραμμένη ανατέλλουσα νεκρίλα

Είναι αυτό που ντρόπιασε το κάθε τι που θα μπορούσε μέσα μας να λάμπει..

Προσφυγιά δεμένη στο άρμα του πόνου

Στην θρησκεία των κριμάτων ο πόνος αφήνει αιμάτινη κρύα κηλίδα

Ποιος είναι ο θύτης και ποιος ο συνένοχος;

Ο θάνατος σεγκοντάρει την καπιταλιστική μουσική..