Νεράιδες οι τώρα…

Βούλιαξα ανάμεσα στα φυτά που έστελναν το σάλιο τους ως πάνω, στην ατμόσφαιρα του κήπου.

Η νύχτα με βρήκε να θυμάμαι των ματιών σου την λύπη. Αγγίζω

την φρόνηση των νυσταγμένων πουλιών.

Στο στήθος μου σκηνοθετεί μια λαχτάρα.

Ποιώ αναίτια και σε καλό μου βγαίνει.

Με συνδράμει με την συμπάθειά του ο θεός.

Συναντώ τις ιέρειες του ανάμεσα στους πεσμένους κίονες.

Ο ήλιος βουίζει.

Η μέρα έρχεται.

Μυσταγωγία πριν ο κόσμος πιεί τα δηλητήρια της φιλαυτίας του.

Ένας ύμνος σαν καπνός ανεβαίνει

Προς του κοιμητηρίου τον ουρανό:

Εκεί όπου ξαγρύπνησαν οι φοβερές τσιγγάνες της γραφής..