Στον αγρό με τα χαμομήλια…

Ο ήλιος βοήθησε την σκέψη μου να χαθεί.

Ανώνυμες πνοές γαυγίσανε μέσα στο μεσημέρι.

Κάπου εκεί αφαιρέθηκα: από το τοπίο, από την ύπαρξη, από τον ρου του πλανήτη.

Το αίμα μου στριφογύριζε δυνατά.

Στον ύπνο μου ακόμη λαχάνιασμα.

Κάτι φιλίες παλιές που τις καρφίτσωσα σαν φυλαχτό στον κόρφο μου και όπως το λέγε η γιαγιά μου ήταν: "Κάλιο

να 'χεις πέντε φίλους από να 'χεις δέκα γρόσια" γιατί

με το χρήμα πού πάς

αλλού από στην δική σου απώλεια;

Έσφιξα την γροθιά μου.

Το τοπίο ξανάνιωσε.

Μια μέλισσα είδα που επετάριζε στα χαμηλά.

Ήταν η ψυχή σου που επιθυμούσε να μου μιλήσει;

Ένα μπαμπακοσύννεφο στο βάθος έδινε τον οιωνό της Άνοιξης..