Ήλιος του απογεύματος..

Εγγύς είναι ο θάνατος, ο θάνατος είναι σχήματα

Ακαθόριστα,

κανείς δεν τα προσεγγίζει,

δεν υπάρχει ξεκάθαρο ίχνος

Κι επάνω στην επιδερμίδα μια μελαγχολική βελόνα κεντά

Μα αίμα δεν βγαίνει.

                                  

Ο θάνατος είναι ένα ρέμα που μέσα του κατρακυλούν

Οι ονειροπολήσεις.

                                

Ξέρω ν' ακούω πια- μεγάλωσα.

Στυλώνω τ' αυτί κάτω απ' τα δέντρα και ακούω

την φωνή σου θεέ όταν

Συνομιλείς με τα πουλιά, αφουγκράζομαι

Την φλυαρία των χρωμάτων, ξεχωρίζω

Την γλαφυρή σημασία τους· ή πάλι

Ακούω αυτόν τον ιαματικό ήλιο του απογεύματος που συντελεί

στην αιωνιότητα, που νομοθετεί

Να μείνει η τάξη ως έχει,

η τάξη

των χρηστών και των οπού δεν ζουν χωρίς

την περιώνυμή τους αθωότητα..