Αοράτου γυναικός το ανάγνωσμα..

Σου οφείλω όταν γράφω, σου ανήκει

το κάτι της γραφής, το ύφος που υιοθετώ, η επανάληψη

των επιχειρημάτων, το σμίξιμο

κάτω από την σημαία,

των λόγων μου.

Είσαι εκεί που τα βιβλία είναι ταριχευμένες παρουσίες

που ξυπνούν, πέρα απ’ τον θάνατο, και στοιχειώνουν

το περιβάλλον, την ομιλία, την ανάγνωση

και κάνουν το ακαδημαϊκό φως να εισχωρεί

μες την σιωπή

συντηρώντας πέρα από κάθε όριο

την συμπάθεια.

Στην πρωτεύουσα και έξω απ’ την πρωτεύουσα

στην πόλη και έξω από την πόλη

περιφέροντας παντού τις αγωνίες μου

τυγχάνω αθώος μες σε κάθε συντυχία

και, γιατί δεν παραιτούμαι από τίποτα, γράφω.

Έχει ο χρόνος σπηλιές, έχει σημασίες αλλόκοτες

έχει αυτό που διαφεύγει και αυτό που ο καθένας μας υπεκφεύγει νομίζοντας

θα αλλάξει το δέον- αλλά

ίδια δικάζει η μέρα και ίδια ο αιώνας-

είναι ένας τοκογλύφος ο άνθρωπος

που δανείζει μελαγχολίες στον μακρινό εαυτό του

το ίδιο του το σπίτι καταστρέφοντας.

Σε βρίσκω όμως εκεί που η σύνεση να μην έχω τίποτα που να είναι μπουκωμένο με ύλη

με κάνει να οσφραίνομαι τις άλλες γεωμετρίες που αποκρυπτογραφούν τον ουρανό,

Γυναίκα ένδοξη, Γυναίκα αγλαϊσμένη

με ψυχή που ξεκλειδώνει και εμένα και το λαύρο ουρανικό σου στερέωμα..