Στο φως αδυνατίζουν
οι φωνές και έντομα νταήδες καπηλεύονται την ατμοσφαιρική ευαισθησία της Άνοιξης.
Πάνω απ'
την λίμνη.
Μες του αέρα
την έπαυλη:
εκεί που
ο πρίγκιπας βάτραχος ξαναβουτά μες το νεράκι κοροϊδεύοντας την μουτσουνάρα μας που
μειδιά.
Ανάμεσα από
τα καλάμια, ένα νεροκοτάκι κολυμπά αφήνοντας τους κύκλους του πάνω στα ήσυχα
νερά.
Κι ο ήλιος
πλένει τα εσώρουχα της ψυχολογίας μας σαν της γιαγιάς μας να έμοιασε σε μία
μακρινή αθώα εποχή..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου