Όπως σε έχω πια στον νου μου…

Κυνηγώ μια σκιά που έρχεται από την εικόνα σου- κι η εικόνα σου

είναι μια θάλασσα αγωνιστική, μια γυναίκα

που φυλάκισε όλον τον δαίμονα, είσαι

η ανάκτηση των Σπουδαίων.

Κάτω από την ψάθινη στέγη, κοντά

στο κύμα, μ' ένα μαντίλι στα μαλλιά, αήττητη

και μελαγχολική, αναζητάς

την αστραπή της φώτισης, σε μια πραγματικότητα

που όλο βαλτώνει.

Έξω απ' τα γεγονότα, έξω απ' τις εποχές, στην απόχη

του χρόνου, εκεί

όπου διάβασες άστρο και γεννήθηκε

ο ουρανός, αμέριμνη

για το κακό, εντεταλμένη

να φέρεις ένα Μυστικό συνείδησης

στο ύψος που όλοι θα μπορέσουν να κοιτάνε- Όταν

θα γίνουνε οι κοινωνίες γκρεμισμένη φυλακή, απ' όπου

θα δραπετεύσουν οι αθώα καταδικασμένοι..