Μέλλον..

Δεν ξέρω τι παρακίνησα να απογειωθεί και τι φρέναρα- πια
είμαι ανήξερος
από θαυμαστικές ανάγκες
όλα πλαστά αυτοθαυμάζονται γύρω μου
τα κοιτώ με τον σκεπτικισμό ενός γλάρου που δεν αποφασίζει
να εγκαταλείψει το στωικό του κατάρτι
απομακρύνω σκέψεις στον ορίζοντα
εσύ θέλεις και λίγο εφέ φεγγαριού για να επιβιώσεις
εγώ μπορεί και ν' απομείνω ρακένδυτος
με τα κουρέλια της αλήθειας μου
μπορεί να περιφέρομαι αορίστου υπόστασης ναυαγός
έξω από καγκελόπορτες κλεισμένες
να κλέβω κάτι μπουκιές που οι άλλοι περιφρονούν
να μην θέλω και να μην με θέλει η ύλη-
η Κυριακή με τοποθετεί μες τον ηλιόλουστο νάρθηκά της
η Κυριακή είναι η παντοτινή κίβδηλη μέρα μου
δοξάζω ένα κύμα που επιστρέφει στην προκυμαία τα γαλανά φωνήεντα της θαλάσσης
και εξισώνω το νυν με το μουσκεμένο αεί
καθώς με αποδομεί η αιωνιότητα
για να φτιάξει τα σκιάχτρα της
πάνω απ' τους μελλοντικούς αμπελώνες..