Λάφυρο σκοτεινό της προσφυγιάς.. ή Σύγχρονο αναγνωστικό διδασκαλίας, της Λέσβου…

Η θάλασσα είναι μια οκνηρή λέαινα που

πεινάει γι' ανθρώπινη σάρκα· ακονίζει

την φρικαλέα μασέλα της

και

καταπίνει τον φτωχό πρόσφυγα που μπατάρει

με την ξεχαρβαλωμένη βάρκα του

έξω από το όνειρο·

πόνος παλαιάς κοπής, αρχέγονος

πόνος:

αποτυπωμένος στα μάτια των μανάδων και

στα κλάματα των γερόντων·

Μεσόγειος κουρελού που ζει έξω απ' την αξιοπρέπεια

της ανθρωπότητας·

σαν ένας κρατήρας που αποσφραγίστηκε κι ακούγονται οι βρυχηθμοί των εγκάτων

του πλανήτη·

βήμα βήμα, φλέβα φλέβα

ο τρόμος προχωρεί αδειάζοντας

στα σπλάχνα την πίκρα ολόκληρης της υφηλίου.

Ανάμεσα στις νύχτες,

ανάμεσα στα βουνά που αναμερίζουν να περνούν οι ξεριζωμένοι,

ο αέρας είναι κρύος και σκορπάει

την σκόνη του αστεριού

επάνω στις καρδιές που ματώνουν.

Τρέμοντας εκμηδενισμένος πάνω στο πέλαγο

ακουμπώντας άδειος με άδεια υπόσταση

ο πρόσφυγας που δεν κουβεντιάζει πια ούτε με την καρδιά του

βορά στα χέρια των δουλεμπόρων

αποβιβάζεται στην αιολική μου πατρίδα

λυπημένος, παντέρημος

σαν ένας ατμός από ζητά τον ουρανό

και την κραυγή του ακόμα.

Η νύχτα τον τυλίγει·

εκείνες οι λυρικές γυναίκες που θα τις αγαπούσε κι αυτή η Σαπφώ

προσφέρουν από το λίγο τους το πιο πολύ

προσφέρουν της καρδιάς το περίσσευμα

για να 'ναι ο πόνος αβρότερος. Και

Γράφοντας τα καινούρια τους συμβόλαια

με την ζωή

γράφοντας πάνω σε ορυκτά που σπιθίζουν

γυμνασμένοι σε αντοχές αράγιστες

ορθώνουν φωνή οι περατάρηδες οι αδικημένοι

ορθώνουν μια προσευχή που ξεπερνάει όλων των θρησκειών την στενότητα

με το μελάνι του αίματος γράφοντας

επάνω σε σελίδες που στην ιστορία θα ντροπιάζουν

τον αχόρταγο τραπεζίτη του πολέμου

στο αναγνωστικό μιας ελπίδας που θα γεννηθεί

ζητάνε το δικαίωμα να υπάρξουν

όντα ενός θεού που ύστερα από των εποχών την σκληρότητα

θα μοιράσει το στάχυ του δίκιου

σωστά

κι επιτυχημένα..