Των Χριστουγέννων…

Παραφουσκωμένα σύννεφα
σαν ενός βατράχου η κοιλιά και φεγγαρίσιο
ασήμι
κρύο
χειμερινό
μπουκωμένο
τρέλα και οργισμένο νερό
και ένας ήχος
από κρύσταλλα που σπάζουν
μες την βαρεμάρα της νύχτας και
το θέατρο ενός Δεκέμβριου που έφερε
τα στολισμένα Χριστούγεννά του
έξω απ' την πόρτα μου
σαν εντολή χαρωπή να βρούνε
την μελαγχολία μου ντυμένη κλόουν που μιμείται
ένα κάτι που δεν έχω
όπως δεν έχω
ούτε μια σελίδα που να νίκησε
μες τον αιώνα και
να μου αφήνει
έστω μια γεύση λύτρωσης
ή
μία πίκρα
από εκείνες που όμορφα εξαργυρώνονται
σε καυτά σίγουρα δάκρυα
από εκείνα που δεν ξέρει
κανένας θεός..