Όνειρα θολών τοπίων…

Αμίλητοι κόσμοι, ματαιωμένοι
επ' ουδενί- δεν αντιδρούν, δεν σκιάζονται, μόνο
κορυφώνονται
την ώρα που οι αρχαιολόγοι ευθυμούν επάνω απ' τα ψηφιδωτά τους και
χαμογελούν, διαστέλλοντας
κι άλλο το σύμπαν
και
εγκολπώνονται
το ιερό μυστικό της πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας.

Ψηφίο ψηφίο κατακτάται ο κόσμος- με κόπο
που γνωρίζεις εσύ
που έμεινες όλο το βράδυ δίπλα στο ποτάμι και άκουγες
τα άστρα να παφλάζουν μέσα του
ευτυχισμένα.

Και το φεγγάρι-
πώς κύλησε απ' την μια όχθη στην άλλη και ύστερα
μάτωσε σαν το ψάρι που του ξεριζώθηκαν τα βράγχια
σαν το ασήμι που το άγγιξε ο πόνος και ο θάνατος..

Τα είδες όλα αυτά, τα ψηλάφησες..
τα ζωγράφισες επιμένοντας να μην είσαι στην όχθη
του θύτη- κι ωστόσο
το θύμα εσύ ενός γαλανού φονικού.

Δες: η μέρα ομονοεί στην απώλεια· και είσαι εδώ
που η Σκηνοθεσία είναι θέση που δεν συμφωνεί με την καρδιά σου· μα
ακούς τον περιρρέοντα Λόγο- σηκώνοντας
την ασπίδα σου να υπερασπιστεί η Ζωή
την δική σου εύοσμη καταδίκη..