Του χειμώνα…

Ντούρο ξίφος δεκεμβριανό,

που ξημεροβραδιάζεις την απειλή

έξω απ' την πόρτα μας,

λιγάκι πέρα απ' το αιγαίο, μπαρούτι

που δεν ξεθύμανε,

σκούρε, επίμονε θάνατε-

Στο άκουσμά σου τα πουλιά σιωπούν και

οι αχτίδες του ήλιου λυγίζονται, όπως

σε μια διάθλαση που χάνεται το νόημα κι ο νοητός τους

προσανατολισμός-

Οι ελπίδες,

σφιγμένες μες των προσφύγων τον κόρφο,

επιβιβάζονται

σε μια βαρκούλα βάρκα γιαλό,

κι αναζητούν

μια στεριά που να αγαπά του ανθρώπου τον κόπο-

Χειμώνας μας ήρθε χειμώνας

τράκαρε πάνω μας τα ζοφερά του αυτοκίνητα, χειμώνας

μας περιπαίζει·

Φόρτωσε σ' έναν σάκο τις αγωνίες σου και αποδήμησε

λυπημένο αηδόνι,

φωτίσου από την χαρά που έρχεται απ' τα έγκατα

της ψυχής-

Και ανάσυρε το φωνήεν το λυρικό της Απόφασης,

χόρεψε

μες την παρένθεση

των πραγμάτων,

εκεί που η ζωή

οριστικοποιεί την μαγεία της και ωραία

ποικιλοτροπεί

και επαναλαμβάνεται..