Διάλεκτος…

Χαρούμενο το μεσημέρι τραγουδάει ροκανίζοντας την ηλιόλουστη σιωπή και τα δάχτυλά του
νυμφεύονται τα εϋπλόκαμα πεύκα.
Στιλπνό φύλλο του δέντρου χλιμιντρά τσακίζοντας την φωνή του έως το λυρικό πεντάγραμμο της ατασθαλίας.
Ένοχοι όλοι για όλα.
Κι εγώ επίσης.
Σου πήρα ένα φιλί και με ευδαιμόνισε ο θάνατος για όσο σημείο τον αμφισβήτησα.
Τώρα και τότε.
Των χειλιών ο παφλασμός ως την αιωνιότητα ακούστηκε και γκρέμισε όλα της θλίψης τα τείχη.
Να με πει η διάλεκτος μέσα στους εκλεκτούς της.
Να σ' αγαπώ και εκεί που τρελά σ' αγαπάω..