Ακούω προσεκτικά:

Πιο βαριά, μες τον αέρα και που ξημερώνει τώρα,
η βροχή
χτυπά ρυθμικά στα πλακάκια.
Η ώρα μυρίζει συγχώρεση.
Παλλακίδες οι στάλες χαϊδεύουν
τα ακούραστα δέντρα
που διεγερμένα θάλλουν
μες την στιγμή
και μέσα στην αιωνιότητα.
Το βιβλίο στα χέρια μου βάρυνε.
Το πορτατίφ γλυκαίνει
την ατμόσφαιρα και το σκοτάδι.
Με μια κουβέρτα στα πόδια μου, εκεί
στον καναπέ, οι στίχοι μου χαρίζουν
το μέλι τους.
Υλικές συμπόνιες καθαγιάζουν της ύλης το ανεπίδοτο φαρμάκι.
Ακούω προσεκτικά: ούτε η αυγή
ούτε η μέρα θα με αναγκάσουνε σε κάτι να παραδοθώ.
Ακόμα και στο σκηνικό ενός θανάτου
θα ήθελα αιφνιδιαστικά να πρωτοτυπήσω..