Ανταμοιβή από μια λύπη στην άλλη…

Το δωμάτιο φιλοξενεί τον μπαμπούλα σου,
παρανομεί ως προς την συνείδηση
της νύχτας, 
ουσιαστικά γίνεται μια φυλακή που δεν σε χωράει
ξεθωριάζει τις αισθήσεις σου,
οι πόρτες του υπόλευκες μουτρώνουν
και προδίδουνε εγκλεισμό,
πουθενά δεν χωράς,
είσαι στης κατάθλιψης το αέτωμα,
είσαι η καρυάτιδα του σβησμένου φωτός.
Παρακολουθώ την ιστορία σου:
σαν άστρο που το κάλεσε η άβυσσος,
είσαι το μπουκωμένο στόμα ενός αηδιαστικού χορτασμού-
η λύπη σε χόρτασε δηλητήριο,
καταφεύγεις σε σελίδες που είναι μια μικρή προσφυγιά
οι λέξεις μπαρουτοκαπνισμένες αχνίζουνε
απ' το καυτό μελάνι της αλήθειας σου
συγχωρείς τον κόσμο με τον θηλυκό εαυτό σου
καλλιεργείς αποστάσεις, απομονώνεσαι
και τελειώνεις το δράμα που άρχισε γύρω σου
με μια οχύρωση που είναι της τέχνης που συμπράττει
με την ζωή
και έχει κύκλο, μαζί της, ομόκεντρο..