[Μου τηλεφωνείς από το πιο ερωτικό υπερπέραν…]

Να αφήσεις κατά μέρος την βροχή να κάνει την δουλειά της- άστην

να γανώσει τα φύλλα και το χώμα να κάνει

φωνή από πηλό.

Νοέμβρης άοκνος και νεφελώδης- ο νεφεληγερέτης

έφυγε αφήνοντας πίσω από την πόρτα τ’ ουρανού

δυο μπόγους ρούχα

άπλυτα και ένα καντήλι

παλαιόθεν αναμμένο.

Η μέρα συνεχίζεται και η ζωή

είναι σε όλα χρεωμένη.

Οι ανάγκες μας δεν καλύφθηκαν και πιο ακόμα

ανάγκες μας είναι. Ξημέρωσε η υδροκέφαλη Παρασκευή.

Μεροκάματα κουρασμένα κάνουν τον γύρο 

της πλατείας, κάνουν τον γύρο

της πόλης κι αυτά

τα κλειδωμένα σπίτια ακουμπούν στο συνταρακτικό φως 

της αστραπής που αφήνει

και μία άλλη εκδοχή θανάτου 

κάπου αχνά να διαφαίνεται.

Μου τηλεφωνείς από το πιο ερωτικό υπερπέραν…

Και είσαι αόριστη όπως κι ο χρόνος αόριστος είναι και η εβδομάδα

που σέρνεται όπως μια σαύρα χαμηλά.

Τότε τα σχήματα αλλάζουν και το τετράγωνο 

κατοικεί στους κήπους και τα λασπωμένα πεζοδρόμια και ο κύκλος

καταφεύγει στις νεραντζιές που κοσμούν 

τα μικρά δρομάκια που ρυμοτομούν επιδέξια την λερωμένη πρωτεύουσα.

Σε βλέπω που περπατάς κατά την αγορά και κρατάς 

μια χτεσινή εφημερίδα

τονίζοντας με τα τακουνάκια σου 

την μετουσίωση όλων σε μια νεροποντή

που ξεπλένει του μεσημεριού την ανάσταση- σαν για να γίνει

αόρατο το καθετί που λέμε και που το συνέχει

ο έρωτας και που σου έχω εγώ ακόμα..