Της εικόνας τω τρόπω..

Πώς αφανίζεται ο χρόνος πίσω απ’ τις οθόνες κι όμως
πόση μοναξιά αλήθεια συμβαίνει!
Γράφω γιατί με παραξένεψαν της θλίψης τα αγγελτήρια.
Κι ο άνθρωπος
τόσο αδέξια μόνος, τόσο πικραμένος
που αμαυρώνει τον ωραίο που του χαρίστηκε, ουρανό.
Τσακισμένες πόλεις, δρόμοι που απάγουν σε μια τιποτένια
ψευδαίσθηση- φώτα νυσταγμένα, φωνές
παιδιών από το γερασμένο σχολείο, μνήμες
βαριές που άνοιξαν ένα πηγάδι αβυσσαλέο.
Ένα γατί σκαρφαλώνει στο πεύκο, ο άνεμος
είναι μπερμπάντης και καταφερτζής.
Οι φίλοι μου
απόμειναν μ’ έναν σκοπό που δεν τελειώνει η χροιά του
και άνεργοι γερνάνε εγκαταλείποντας
τις νεανικές θεωρίες τους μες το οικουμενικό ατέρμονο χάος.
Κάτι ρακένδυτοι που θέλουν να θυμίζουνε στην κοινωνία ότι απέτυχε
γυρνάνε πάνω στα βρεγμένα πεζοδρόμια, έξω
από τα σουπερμάρκετ, και επαιτούν
λίγο ψωμί και, αν μπορείς, λίγη συμπάθεια
τώρα που ο κόσμος έγινε φτηνό λαχείο που για όλους
άτυχα κληρώνει..