[στο πάρκο]

Λιώνουν τα σύννεφα σαν ανεκπλήρωτες αγάπες

τ’ ουρανού. Κοντά στο πάρκο

οι φαρδιοί δρόμοι λούζονται με ήλιο

και γυαλίζουν σαν δελφίνια ευκίνητα.

Η λίμνη είναι ομοσπονδία πλασμάτων και φυτών- όλα

ιερουργούνε στην λιακάδα και στο ακίνητο νερό

που καθρεφτίζει τους ψηλούς ευκάλυπτους.

Διευρύνεται

το φως και η συνείδηση,

το καθετί που αγαπά το μέταλλό του

σκουριάζει

ευτυχισμένο νοεμβριάτικα.

Το σκηνικό πατά καλά μες την εντύπωση κι εσύ

που έχεις μάτια έκπληκτα για όλα

χαμογελάς και μοιάζεις με νεραΐδα που αναδύθηκε απ’ τα νερά

μια ώρα Κυριακής που ο κόσμος

γλυκά κοιμάται και ουρανοδρομεί

μες τα μελένια όνειρα..