Τα λόγια…

Τα λόγια που αστοχούν,

περνάν απ την οθόνη στον νου και,

ο καιρός γυρίζει επαναλαμβάνοντας,

την τρέχουσα άποψή του.

Σαθρά πολιτεύματα, ψευδείς εικόνες μιας δημοκρατίας που βαρέθηκε τον εαυτό της -

πιο ολιγαρχία από το Ψεύδος δεν γίνεται.

Τα γραμμένα μου τρίζουν

σαν αλάδωτοι μεντεσέδες σε μια πόρτα παλιά που αν την ανοίξεις

αντικρίζεις φεγγάρι- και πια

αναρωτιέμαι τι ωφελούνε τόσες αβρότητες..

Έτσι,

όταν νυχτώνει,

εγώ που ξέρω από φυλακή,

μαζεύομαι στο δεκτικό καβούκι μου και σιωπώ ώσπου

να καλοξημερώσει

και να δω

το φως

να είναι μια νίκη διθυραμβική.

Πρέπει να ζήσουμε με τα τιμαλφή απόκρυφα

της εσωτερικής μας χαράς!