Η κοπέλα…

Δεν σκοτώθηκε κανείς – αυτοί που πέθαναν, πέθαναν από θλίψη.

Είναι πολύ μελαγχολική αυτή η ώρα του δειλινού-

λίγοι την αντέχουν.

Οι άλλοι κλείνουν βιαστικά τα παράθυρα.

Το θέατρο φωταγωγείται.

Όλα καταλήγουν στο θέατρο.

Ωστόσο οι κομπάρσοι δεν μπορούν να συμμορφωθούν με τον παλμό και απελπίζονται.

Μια κοπέλα δείχνει τα τατουάζ της.

Είναι μια άλλου είδους ιέρεια.

Που καπνίζει, ανασκευάζοντας την ιστορία και τον πόνο.

Της μιλώ.

Την λούζει το φεγγάρι.

Τα μαλλιά της είναι λιγωτικό γιασεμί

και αυτή είναι μια μυθική γοργόνα που,

αν την κοντράρεις, σου χάνεται…