Σεβάσου Χρόνε την σεμνή ελπίδα μου…

Όλη την φιλολογία που ήπια όλη την φιλολογία που έθρεψα,

ένα μακρύ τραγούδι κάτω από χρόνο υπερσυντέλικο,
ένα λουλούδι που αγάπησε να το κρατούν αθώα χέρια

μέσα στην καταιγίδα των καιρών.

Τώρα που βρίσκω την καρδιά μου να φτεροκοπά, τώρα που θέλω τα ψηλά αγέρωχα διαστήματα

σεβάσου Χρόνε την σεμνή ελπίδα μου, δες

με καλοσύνη της μικρότητάς μου το ευαγγέλιο και άσε με

σ’ αυτόν τον κήπο της συντέλειας να καλλιεργώ

ουτοπίες και θάρρητα, από αυτά που βρίσκει ο καθένας μόνο μια φορά…