Τήλε μου έρχεται η φωνή.

Το απόγευμα έχει ένα σχήμα ολοκάθαρο.
Πίδακες φωτός καρατομούν την αίγλη του ηλιοβασιλέματος 
Οι αξίες της φωτιάς κανοναρχούν το νόημα της παρρησίας του 
θετικού της νύχτας πόλου.
Νυστάξανε ξανά τα χελιδόνια.
Οι κουκουβάγιες ξυπνήσανε.
Ο αέρας πράττει νόμιμες αύρες.
Τήλε μου έρχεται η φωνή.
Τήλε την καταγράφω και
Αποκωδικοποιώ τα κοφτερά ατσάλια της.
Πύθιο μυστικό που κρύβεται μες την απάθεια των όχλων.
Δύσκολο πάντα να το δεις.
Με πάθος αποκρυσταλλώνει η γαλήνη τ’ όνομά της 
μες την κλειδωμένη άποψη των αντιφρονούντων.
Τρέφομαι με ορό ασύνορης μουσικής.
Δοκιμάζω τις υποταγές των λέξεων.
Όλα μου είναι πειθήνια.
Υπερεργασίες τελούνται ώσπου να γίνουν οι ώρες μεσάνυχτα.
Μετά χαμηλώνουν τα φώτα και 
Ξεκουράζονται οι ηθοποιοί.
Το ήθος περισσεύει και κρεμάται επί ξύλου 
και υάλου αγαθού δαίμονος.
Περιεργάζομαι την στιλπνή αχιβάδα της Ιδέας.
Συνωμοσίες καλλιεπείς ρίπτουν μπετόν ακινητοποιητικό 
πάνω στην πρωτοκαθεδρία του εγωισμού των φιλολόγων.
Κι όμως ο Όμηρος ωραία διέφθειρε!
Ακόνισε την ουτοπία μας έως θανάτου.
Πού να το καταλάβουν οι μωροί;
Η ποίηση από γινάτι και ξενύχτια πάνω στην γεωγραφία μίας μη
Πατρίδας γίνεται ξεγίνεται.