Το νιώθω, αλλά…

Νιώθω αλλά, από αυτά που νιώθω, κάτι αποκόπτεται

Και προσκολλάται στην ανάγκη..  Έτσι

Που δεν βαστώ, γίνομαι άθελά μου οφειλέτης στο μυστήριο

Της νύχτας. Να ακούω

Την μουσική όπως και ούτε την αποκρυπτογραφώ, ούτε

Και απ’ το ήθος μου εκείνη τρέφεται – μπορεί

Να μην μπορώ με λόγια και αυτό να το εξηγήσω

Σφίγγει κλοιό η μελαγχολία, η κάθε λέξη σταυρώνεται

Και ζει τον καθαρό Γολγοθά της – το νιώθω λοιπόν,  δίκαιος είναι ο θάνατος

Γιατί εδράζεται σε ακλόνητες και τελεσίδικες ισορροπίες- εδώ

Που το έχει σου δεν είναι τίποτε άλλο από μια αλχημεία που γλυκαίνει

Την πίκρα της ζωής και παροτρύνει στον τζόγο της…