Η σκευωρία της απουσίας…

Ένα σημείο σκοτεινό που λάμνει μες τον χρόνο καταβροχθίζοντας τον εαυτό του

Ένα σημάδι ολοστρόγγυλο ωραιοποιημένο απ’ την αγρύπνια κι απ’ την προσμονή

Μια υποταγή να έχω αλλά και όλα να μου λείπουν

Μια σκευωρία της απουσίας

Και στα μέρη που κατοικώ, μεθώ με το αποψινό φεγγάρι

Αδυνατώντας να ζητήσω τίποτε άλλο

Ο Θεός με συνδράμει με τα γαλήνια άστρα

Ιερότητες που δεν ήξερα με ηύρανε

Αν το πάμε απ’ την αρχή, αυτό το ελάχιστο που δεν περιγράφεται

Ζυμώνει την μελαγχολία μου ως τον μυθικό ουρανό

Κατοικώ μια χίμαιρα κι είμαι ευτυχισμένος ωστόσο

Το σκοτάδι με βυζαίνει με γάλα των λυρικών αποκαλύψεων…