Του τέλους…

                                                                                  

                                                                      Λόγια πάνω σ’έναν θάνατο…


Τώρα που θα φύγεις σαν ένα λυγισμένο κλαράκι που το μάλωσε ο άνεμος

τίποτα πια ανάμεσά μας.

Το εγωιστικό παραμύθι τελείωσε.

Καμιά κληρονομιά, κανένα κληροδότημα.

Η σιωπή θα σπάσει σαν ένα καρύδι που έκρυβε την μελανή του πίκρα.

Όλα θα συντελεστούν στον χρόνο που δεν ορίσαμε:  έτσι είναι αυτή η απώλεια.

Τώρα που θα φύγεις τα γραμμάτιά μου θα λήξουν και τα δικά σου ταυτόχρονα,

συνυπολογίζοντας

το μηδέν στο μηδέν και το τραγικό που κατορθώσαμε..

Ίσως να ήθελα να πω κι άλλα που πια δεν έχουν καμιά σημασία:

Ψιλά κέρματα από ένα χαρτονόμισμα που δεν εξαργυρώθηκε..

Δέχομαι απλά την αξιοπρέπεια του θυμού – γιατί όχι;- και αρκούμαι

στο λίγο του λιγότερου από εκείνο που θα μπορούσες ποτέ να μου δώσεις,-

παραπλανητικό από μια ψυχή που στέγνωσε με τόση φιλαυτία

όση κι η γη θα αναστατωθεί σαν την δεχτεί..

Ευχαριστημένος λοιπόν; Τώρα φύγε

και φύγε κι από πάνω μου, γίνε έρμαιο των ανέμων, σκοτεινό ψέλλισμα

ενός που δεν μετανοεί και ούτε και οι μετάνοιες τον συμπονούνε…