ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ

Με την αφή εξουσίασα, με την αφή
Πήρα όλο το μήνυμα, σπούδασα
Τα νοήματα όλα.
Άνοιξα την καρδιά του λουλουδιού, άγγιξα
Το κορμί, το κραυγαλέο στήθος
Μπήκα ευθύς στον άνεμο
Διέσχισα τα δάση των οράσεων
Με την αφή
Άγγιξα το κουπί με την αρμύρα της θαλάσσης
Με την αφή
Λάτρεψα έναν θεό, τον Έπαφο, γυμνό ιεροφάντη!
Κι έσφαλα όλος μες τις άσπρες μου σελίδες!
Ιδρώνοντας πολύ μελάνι για να πω τα ανείπωτα- όμως
Με την αφή 
Άγγιξα ιερά μου ροδοπέταλα
Κορμούς των δέντρων, επιδερμίδες 
Της γης, της χλόης, του νερού
Με την αφή
Κάποτε και ψυχή ανθρώπου πριν μου διαφύγει
Η άχνα της.
Κι έφερα όλες τις ψιχάλες απ’ το πρωτοβρόχι
Μέσα σε ένα τοπίο ποίησης 
Εκεί που φάνηκαν οι πιο λιγνοί ανέμοι να εξουσιάζουν
Ένα τσαρδί από λιόγερμα. 
Σφύριξαν οι λεβάντες της επιθυμίας, οργιές
Που έκανε η περπατησιά μου
Στο όνειρο μέσα
Με την αφή
Ήρθα κοντά σου τίμιο ξύλο της ψαρόβαρκας
Έσφιξα ένα ροζιασμένο χέρι του βαρκάρη
Κι όπως του Ποσειδώνα θα μου φάνηκε
Άγγιξα το αρχέγονο εκείνο λειασμένο βότσαλο
Που ξέβγαλε μια θάλασσα μαργιόλα
Κοχύλια που άναψαν μες την θρακιώτικη ερημωμένη παραλία
Και τα 'βαλα στ’ αυτί μου να ακούσω 
Ψιθύρους μακρινούς του πέλαου
Νύχτες των μακρινών ωκεανών
Των άστρων μελωδίες
Με την αφή
Εκεί που έκλεινε τα σύνορα η χώρα του απόλυτου
Κι εγώ 
Να πολιτογραφήθηκα πολίτης της 
Με μιαν αφή
Από καθάριο κρύσταλλο…των λέξεων!

23.7.2007