Όλα οριοθετούνται κι αλλιώς…

Αυτά που μας χωρίσανε πια, μας χωρίσαν για πάντα· δεν θα ξαναβρεθούμε

Σε καμία παράγραφο της ζωής ή του θανάτου,-εγώ

Θα είμαι προσωρινά εδώ

Που η ιστορία έχει κάποιο παροδικό, όχι ανεξίτηλο χρώμα, κι εσύ

Θα είσαι μια χωμάτινη διαφυγή προς το σβησμένο σύμπαν

Των απουσιών.

Η ύλη μου θα στενάζει, όπως πάντα, σιωπηρά και θα κλείσω

Κι άλλο τα κλειστά μου παράθυρα· θα μιλώ

Σαν εγγαστρίμυθος που κάνει τα φυτά να μιλούνε·

Λύθηκαν οι δεσμοί,-πλέεις

Στο κενό των αναμνήσεων – και πλέω

Στην σκοτεινή πλευρά μιας θλίψης που δεν ερμηνεύεται,- δασκαλεύοντας

Το ποίημα να είναι μια ίαση που δεν κατάφερα για μένα εγώ…