Χαμογελάω κι εγώ.

Κάπου το αγγίζω αυτό που δεν έχω και κάπου μου ξεφεύγει αδιάκοπα-

Παιχνίδια παίζει ο Χρόνος – πατώ την ουρά του.

Είναι ένας μαύρος γάτος μοχθηρός

και μυρίζει μελάνι.

Όλα καταγράφονται.

Όλα θα αναιρεθούν.

Σφυρίζω αδιάφορα.

Ο πόνος είναι η μόνη ανάγνωση της ζωής.

Χλιμιντρούν τα όνειρά μου, σαν άλογα που κανείς δεν εξημέρωσε.

Πρωί πρωί οι ιδέες μπερδεύονται με τις ηλιαχτίδες και ο κόσμος περιγελά τον αφελή που ακόμη πιστεύει σε ελπίδες.

Χαμογελάω κι εγώ.

Κι όμως, έχουμε ανάγκη μια στολή αισιοδοξίας, για να παραστούμε σε αυτό το καρναβάλι που σε θέλει να ζεις, μέχρι να σε καλέσουν απόντα..