Οι μισές φαντασίες γίνονται ποιήματα…

Το κυρτό μπαλκόνι, κάτω από τον ουρανό, είναι φορτωμένο με γλάστρες μ’ ορτανσίες, που σφυρίζουν αδιάφορα, μέσα στο φως των πρωινών ηλιαχτίδων.

Η  Mαρίνα χτενίζεται· στον άσπρο λαιμό της,

μια πεταλούδα ντελικάτη γίνεται το τατουάζ που θα ‘θελε η στιγμή.

Το χτένι στα χέρια της πλέκει τον λιγοστό αέρα, σε ένα παραμυθάκι ευχάριστα διδακτικό.

Και στο πεζοδρόμιο, οι βιαστικοί επαρχιώτες χαμογελούν και καλημερίζονται, δίνοντας λάμψη στην ησυχία.

Στο μπαλκόνι του κόσμου η Mαρίνα, πίσω απ’ τα γεράνια και το γιασεμί, αφήνει την καρδούλα της να τρέμει, θέλοντας τον έρωτα και τα φιλιά τα ωραία.

Η Πέμπτη της βδομάδας ξιφασκεί με τον χρόνο και καμιά αστοχία την ιστορία δεν θα αλλάξει.

Καλά τα είπε ο ύπνος - οι μισές φαντασίες γίνονται ποιήματα και ακολουθούν τροχιά

γύρω από το Ανέφικτο που ασφυκτιά…