Η αμφιβολία μου γεννά ένα κερατένιο σαράκι
που σε σπαράζει ολόκληρη.
Όταν χυμά το βράδυ στις εξόδους
Κινδύνου του απογεύματος και μια μουσική
Περιτρέχει σαν φως ασθενικό την σελίδα μου έως
Που να φαίνεται αμαρτωλό το στυλό. Τότε
Που ανοίγω τα λεξικά των ανέμων και σε κουρδίζω
σαν κιθάρα λατίνα και σε φιλώ στα χείλη και σε ποθώ και σε θέλω
Και σε φαντάζομαι να ανοίγεις τα ωραία σου μάτια
Έκπληκτα και γεμάτα απολεσθέντα παράδεισο.
Γλιστρώ στην κοιλιά σου σαν όφις ερπυστριοφόρος
Σαν λέοντας πεινασμένος για χάδια, γλιστρώ
Σαν άστρο που έπεσε του Αυγούστου και παρέσυρε
Και μιαν ευχή να γίνει η επιθυμία μου άγγιγμα
που ανάστησε του κορμιού σου την κάψα κι εμένα.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου