Οι στίχοι πονάνε…

Γέρνω το βιβλίο· χύνεται από μέσα του η θάλασσα.

Δίπλα στα βράχια, τρέχει έρημη η παραλία.

Ο χορός των γλάρων έχει κάτι από νερό που κατάφερε

Ν’ αναιρέσει το βάρος του και να γίνει αέρινο Τίποτα,

Μυστική Στιγμή ενός ουράνιου παραμυθιού.

Η αγάπη είναι όμορφος συλλογισμός.

Το κύμα σκάει στην ακρογιαλιά.

Σε άλλες εποχές μέσα στα χέρια μου σε κράτησα

Κορίτσι των φιλιών κι ολόκληρος φωταγωγήθηκα

Από την ομορφιά σου.

Το απόγευμα έρχεται.

Οι στίχοι πονάνε.

Το λυρικό ξόανο του φεγγαριού θ’ απομακρύνει την ουσία του πόνου

και θα κοιμηθούμε διψασμένοι για όνειρα…