ΠΡΩΙΝΗ ΔΥΣΤΥΧΙΑ.

Δυσάρεστες μέρες για να ζήσω…
Η ζωή κομπάζει..

Προτιμώ μιαν απλή ομιλία καρδερίνας μ’ ένα λυπημένο σπουργίτι
Παρά αυτό το ανακάτωμα φωνών..
Μιλάει:
«Τώρα η εποχή θέλει να συμβιβάζονται
Οι εκκλησιές πλάι στα καμπαρέ και στα χαμαιτυπεία»
.
Δίκιο! Δίκιο! Δίκιο!

Ανεβαίνει την σκάλα της δικής του φωνής

Από το τελευταίο σκαλοπάτι κάνει αγνάντεμα:
Ζόρικο αεράκι, μπάτης-
Τοπία στο βάθος: η ψυχή του εικοστού αιώνα..

«Οι φίλοι μου» λέει «οι φίλοι μου..»
«πως θα ζήσουν;
Έχουν πολύ αναμάρτητο σαρκίο
Και θλιβερό…»
Μουγκές νύχτες

Μετεωρίζεται πάνω στην μοναξιά
Ολόβαρος πάνωθε του απείρου· υπάρχει;

Κι όμως η αίσθηση του ωραίου αρχίζει από την παλιά πυραμίδα
Και προχωρώντας συνοψίζεται μέσα στην έκπαγλη ανάσα χάρης
Των πάντα προνοητικών Ελλήνων.. Υπάρχει;

Ολόβαρος πάνωθε του απείρου..
Πάνω στην μοναξιά!