Τοξεύεις νυν…

Την αρχιτεκτονική της σκιάς επάνω στα πλακάκια, την ασυδοσία

Των φωνών, όλες ν’ ανακατεύονται κι ο ήλιος για νύχτα να γέρνει

Πίσω από των βουνών τις εξάρσεις-

Νομιμοποιώ το αεράκι που πνέει μειλίχιο

Γονιμοποιώντας το νυν και το πάντα καθαρογραμμένο

Αναθεωρώ την υποταγή – στα ψηλά κοιτάω

Τα νύχια μου ξύνουν τον τοίχο – το αρχαίο μένος είναι πάντα νωπό

Οσμίζομαι αίμα –κατευθείαν η αρετή είναι κι αυτή μια σκιά

Που ρέπει προς το ηθικό αρχέγονο χάος.

Και στο σκοτάδι που ήρθε σε βρίσκω ανερμάτιστη και άτρωτη να διαβάζεις

Το ντέφι των αστεριών και της δορκάδας τα καταφύγια.. Τότε

Που ξέρω πως τοξοβολείς μες την βαθιά κοιλάδα και ένα πουλί αήττητο σου κλέβει

Τον νου, να πας πιο κει από της φαντασίας σου κι ακόμη την τόλμη..