Η ΧΑΡΟΚΑΜΕΝΗ

            

Αντικρύ στων άστρων το πλεούμενο

Κάθε μια νύχτα στέκει η χαροκαμένη.

Πικρή σχεδόν μέσα στον εαυτό της

Λάμπει μες την διάφανη ώρα

Χτενίζει τα μαλλιά της.

Στην οροφή που παίζουνε ανταύγειες

Με έναν ρυθμό στην αγκαλιά τους

Στο βορινό του φεγγαριού της αίνιγμα

Στον ίλιγγο από κοίμηση που πάει και πλανιέται

Βιαστική πλακώνει ξαφνικά η μοναξιά.

Ανοίγω παραθύρι να κοιτάξω:

Μου φαίνεται ολοένα ανεβαίνει λες πως θα χαθεί

Μα πάλι εκεί γυρίζει που έβλεπες πρωτύτερα

Να φωτεινοδιαλέγει δρόμους η ματιά σου μ’ ευκολία.

Ακίνητη!

Επιλεγμένη για τον πιο σπουδαίο έρωτα. Χείλια

Λες θα μιλήσουνε, θα πουν μια καλημέρα.

Μπερδεύονται και στα μισά του βήματος μιας λέξης

Χάνονται στην μελαγχολία…

                                                  31.7.1983

                                                  Ζούμπερι