Ο εγώ ο εσύ και οι όλοι μας..

Κι από διαίσθηση τα έπιανα όλα

( μικρές λυρικές καθυποτάξεις στον ρυθμό ενός μουσικού παραδείσου)

η πραγματικότητα όμως πάντα είναι αλλιώς.

Το σκηνικό, πολέμου –

όπου σταθείς κι όπου κοιτάξεις

έχει σκληρό κουκούτσι το φρούτο του κόσμου

ποτέ η ζωή δεν ήταν χαρισάμενη.

( Δεν ειρωνεύομαι) Ο πόνος

είναι ο μέγας σκηνοθέτης των θνητών

είναι τα βότσαλα που μάζεψα και μου διέφυγε η παραλία

Μα πάντα έτσι

γίνεται… Μένει η ανάσα, μα, δες: σώνεται η ζωή-

Πού γράφει παρουσία το άρωμα και πού ο θάνατος τα κατακλύζει όλα και απλώνει θλίψη;

Με την σειρά μου και εγώ τα σπούδασα.

Κομπάρσος ενός θιάσου που οργανώνει παραστάσεις σε επαρχιακές σκηνές.

Ο εγώ ο εσύ και οι όλοι μας..

Τώρα φιλοσοφώ ή τι δεν ξέρω γίνεται

και ο καιρός που περνά είναι ο λίθος που αποκτά το σχήμα του

από τις μοναξιές του συνόλου.

Έτσι όπως και αυτοί που ιδιωτεύουν έχουν μοίρα στα κοινά κι έτσι

όπως οι τολμηροί βουρλίζονται και μπρος από την ματαιοδοξία πάντα οδηγούνε

τις μάζες τις υποταγμένες τις εύθραυστες…