Εκεί που έχασες μια ξαφνική ευχή….

Κάπου εκεί ξύπνησα. Έβρεχε. Τόση χειμωνιάτικη έμπνευση

μέσα στο καλοκαίρι. Άκουσα. Τίποτα δεν ακούγονταν.

Κάθε στάλα μεγάλωνε το μαρτύριο του ευκαλύπτου.

Κάθε στάλα μια αιώνια επιστροφή

Σ’ αυτό που θα ‘λεγες, ανυπαρξία.

Νομίζω, σφάλλουν οι ψυχές μας να λυπούνται για όλα.

Νομίζω πρέπει να δουλεύει υπερωρίες η γομολάστιχα.

Είναι ελάχιστο αυτό που ανήκει στην χαρά

Άκουσα. Τίποτα δεν ακούγονταν ίδιο.

Πήγαινε για ξημέρωμα.

Ο τρύπιος ουρανός, όπως μια τσέπη του παντελονιού ενός γίγαντα,

άφηνε σταθερά να πέφτουν

νομίσματα άστρα πάνω στο βρεγμένο χώμα.

Εκεί που έχασες μια ξαφνική ευχή….