Αυτά που ήξερα απομακρύνονται..
Τίποτα φεγγάρια φαιδρά και το ποδοβολητό των άστρων πίσω από
την τζαμαρία μέχρι να ‘ρθει το πρωί
Και να σκεφτώ γαλάζια ή να μείνω με τις σκέψεις μου, στο
διπλανό παρκάκι, πάνω στην αιώρα και να με σκουντά ο καιρός.
Ξεράθηκαν οι αντοχές και τα φύλλα.
Το συκώτι μου πλήγωσε.
Λαχανιάζω και ιδρώνω οξυγόνο και άζωτο.
Επισκέπτομαι την αφετηρία σαν δρομέας που έχασε τον σκοπό
και την θέληση.
Το μεσημέρι βάφει ένα μαβί το τοπίο που είμαι.
Θα αρνηθώ όλες τις καταφάσεις που είχα και θα έχω αντιφάσεις
κραταιές που με κάνουν να φαίνομαι αλλόκοτα μόνος..
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Επισκέπτομαι την αφετηρία σαν δρομέας που έχασε τον σκοπό και την θέληση.
Το μεσημέρι βάφει ένα μαβί το τοπίο που είμαι. ΣΠ
...μόνο μη ξεχνάς,
Φίλε μου,
ότι το "μαβί"
είναι το ... χρώμα του Αρχοντα...
Φιλί από μουχλιασμένη Νέα Υόρκη,
Υιώτα
Πολλές φορές δεν θέλω να απαντώ στα σχόλια. Έχω δε σκεφτεί πολλές φορές να τα καταργήσω. Τα αφήνω ανοικτά για την περίπτωση μιας επικοινωνίας που πολύ λίγα έχει να προσδώσει πέρα από την μετάληψη της γραφής.
Το έχω δει στην πράξη αυτό.
Αγκαλιάζω την σιωπή γιατί αυτή με βολεύει και την αγαπώ.
Μην το παρεξηγείτε! Απλά είναι ο τρόπος μου..
Δημοσίευση σχολίου