Τα μιλημένα σου μια κλίμακα μελαγχολίας..

Κλείνεις τα μάτια αλλά ο κόσμος είναι ακόμα εκεί,

αεικίνητος, αγχωμένος, μια θυελλώδης αγέλη
που κινείται προς ένα σκοπό

Κι όπως οι μέρες περνούν και οι νύχτες που πέφτουν

τρυπούν το τσόφλι του ουρανού και –αν μπορείς

να δεις αλλιώς- οσφραίνεσαι την πανδαισία.

κλεισμένος σε ένα γραφείο ή βιδώνοντας την πιο κρυφή δομή

των υλικών που επαναστάτησαν, -σ’αυτό το ύφος της ανάγκης και μ’αυτές
τις στεναχώριες, γινάμενος

φίλος πια με τον πόνο, ένας καημός

από ανθρώπινη απαντοχή σε πλημμυρίζει..

Κλείνεις την πόρτα. Δεν είναι φίλος πάντα ο εαυτός.

Η ζέστα μαστιγώνει τον μήνα κι ας είναι άστατος ο ρημάδης καιρός.

Τα μιλημένα σου μια κλίμακα μελαγχολίας..